11 oktober 2009 was de officiële opening van de stichting Priscilla Visser Foundation.

Rev en Ross hebben voor ons een speciaal geschreven lied ter nagedachtenis van Priscilla gezongen.
vlnr: Ross, Tess, Rev en Roy

Onder grote belangstelling hebben wij Priscilla mogen herdenken. Een middag met veel emotionele, maar ook troostvolle momenten. Een aantal artiesten traden belangeloos voor ons op. Heel bijzonder en ontroerend was de optreden van Rev en Ross met een speciaal geschreven nummer voor Priscilla. Onze oprechte dank voor alle liefdevolle bijdrage aan deze herdenkingsdag!

150 mensen woonden deze bijeenkomst bij, familie, vrienden en (bestuurs)leden van verenigingen. Wij hebben, als ouders, afgelopen jaar de strijd geleverd voor ons zelf, maar ook voor de toekomst van lotgenoten. Wij vinden dat de positie van nabestaanden na een verkeersmisdrijf sterk verbeterd moet worden. Er moet een instantie komen die verantwoordelijk is voor hun welzijn. Tot heden moet men als nabestaande bij allerlei instanties de hand ophouden om geholpen te worden.

In tegenstelling tot de zorg voor de daders, die krijgen een re-integratieplan in de vorm van studie-, woon- en werkbegeleiding, bestaat er voor nabestaanden geen sociaalplan tot herintrede in de maatschappij. Nadat je je kind hebt mogen begraven geeft men maximaal 1 jaar de tijd om weer terug te gaan naar het “oude leven”. Dit betekent dus oppakken van je oude werkzaamheden, dus ook je werk, als je werk heb. Uitzonderingen worden er niet gemaakt, je komt gewoon terecht als alle anderen, in de reguliere molen van de wetten terecht.

Nabestaanden die nog niet aan toe zijn aan deze re-integratieplan worden bestraft met loonmaatregelen.

Hebben wij hierom gevraagd?

De meeste nabestaanden, vooral ouders, zijn zo lamgeslagen dat ze niet voor hun rechten kunnen vechten. Heel begrijpelijk allemaal. Maar wij menen dat alleen als lotgenoten kiezen om hun krachten (hun verhalen) te bundelen dat wij dán pas krachtig genoeg zijn om te worden gehoord! Al onze strijd is op de toekomst gericht en niet zo zeer voor persoonlijke genoegdoening. Hoewel elke persoonlijke overwinning tot voorbeeld kan dienen voor de volgende getroffenen, denk maar aan de jurisprudenties in strafrechtelijke en civiele procedures.

Er vallen meer verkeersdoden in het verkeer door alcohol en drugs dan aan de Mexicaanse griep. Vreemd dat bij verkeersmisdrijven men lang niet zo paniekerig reageren als bij deze griep-epidemie, terwijl hier toch om bijna 250 verkeersdoden per jaar gaat. Men denkt dat ongeval als de onze niet zo vaak voorkomt en slechts een toevalstreffer was. Wij zijn van overtuigd dat het fenomeen, drank en drugs in het verkeer, meer is dan slechts een incident. Dit is een breed maatschappelijke problematiek, met verstrekkende gevolgen voor de maatschappij; gezinnen, justitie, verkeer, hulpverleners en verzekeraars.

Jonge mensen en kinderen worden jaarlijks het slachtoffer van bovenmatig roekeloos (=immoreel) gedrag van een medeweggebruiker met drank en drugs op. Nabestaanden worden psychisch en emotioneel levenslang kapot gemaakt. En niemand voelt zich verantwoordelijk voor hun welzijn. Dit moet toch anders kunnen!

Indien u zich in dit verhaal herkent, door eigen ervaring of gebeurtenis in uw naaste omgeving en u wil ook dat nu de hoogste tijd is voor verbetering, neem dan contact met ons op. Wij zijn zeer benieuwd naar uw reacties en ervaringen. Ook ouders en nabestaanden (broers en zussen) van verkeersslachtoffer van eenzijdige verkeersongelukken zijn uitgenodigd om te reageren.

U kunt reageren per mail: info@priscillavisserfoundation.com
Per telefoon: 06 – 470.11.775