Ontglipt

Tussen de roestbruine herfstbladeren en de stille kilte,

soms doorbroken door de lauwe late zon,

was oktober ingetreden als een dodelijk mes.

abrupt en weerzinkwekkend als een sluipmoordenaar,

liet hij jou op een kale bevroren grond,

met een bloedend hart achter.

Als water dat plots weg vloeide,

als waterdruppels in één oogwenk vervlogen,

werd je van mij ontnomen.

Vol verbazing en ongeloof,

keek ik naar het gebeuren,

dat te diep was voor menselijk verstand.

Stap voor stap, deze zware pad bewandelend,

door dichte bossen vol onbekende dimensies,

op zoek naar de poort,

waardoor je net langs was ontglipt

Door een smalle spleet tussen het hout,

zag ik een vage glimp,

van wat de wereld zou moeten zijn,

waar je nu zo liefdevol bevond.

En ik, zo zwaar door aardsgebondenheid,

maakte mij vrij,

om de ruimte in te kunnen, die zo vluchtig was als ether,

voor die aanraking, die eens de mijne was.