Een stuk straat, waar duizenden auto’s per dag langs rijden. Alles lijkt veilig.

Maar op een dag wordt dat stukje weg het toneel van een wrede ongeluk…erger nog een misdrijf. Dit is Priscilla Visser overkomen. 22 jaar, bijna klaar met haar HBO-studie. Gelukkig met haar vriend Wieger en haar paard zwarte Valentino. Elke dag reed zij op die weg, naar de stal in Harmelen en terug naar Houten.

Tot 10 oktober 2008, rond 22.45 uur werd haar auto geramd door een wegmisbruiker. Drank, drugs, medicijnen.geen rijbewijs.

Helaas is zij niet de enige slachtoffer op de weg, tientallen jonge mensen onder sterven per jaar een abrupte dood….. op een stuk weg.

Voor de ouders van Priscilla is het gebeuren nog steeds een onverteerbaar feit. Op de plek waar de auto na een harde klap tot stilstaan kwam komen ze regelmatig stil langs. Als ze naar het werk moeten, naar utrecht, zo maar……..

En wat gaat dan door deze mensen heen. Het is een niet te verwerken feit.

Toch gaat Tess de moeder van Priscilla een paar weken na het ongeval regelmatig op de plek staan waar de auto tot stil kwam. Daar probeert zij antwoorden te vinden die haar kwellen. Zij probeert te begrijpen wat niet te begrijpen valt. Ze vroeg aan de bomen, de hectometerpaal die daar stond wat die avond van 10 oktober precies gebeurde. Want het antwoord op die vraag heeft zij nog steeds niet gekregen. Ze wil erbij zijn, de pijn van haar kind voelen en haar kind bijstaan. Priscilla moest niet alleen zijn, de gedachte dat haar laatste uren daar doorgebracht is, op die kille harde weg, blijft ondragelijk…

Daar hangt zij bijbelteksten die haar troost brengen en wenst haar dochter veel geluk. Maar ook de tekst : “ nooit meer 10-10 2008!”

Twee weken later ging haar man Roy ook mee naar die bewuste plek. Ze hebben een lantaarn geplaatst met een kaars die minimaal 3 dagen brandt. Op vrijdag komt een nieuwe kaars, want het gebeurde toen op een vrijdagavond. Dit is ook later een ritueel geworden voor Roy, de papa van Priscilla, om zijn gemis en verdriet te verwerken. Niet weglopen, maar beleven……ondanks de schrijnende pijn…….

Hopen dat je hierdoor kracht en de zingeving mag ontvangen.

Geen graf

Dat op een paal langs de weg bloemen worden neergezet en kaarsen is een persoonlijke uiting van een mens met diepe leed. Van een mens die niet begrijpt dat wij met z’n allen niet in staat zijn om dergelijke drama te voorkomen. En dan de machteloosheid erna…..Deze gevoelens komen steeds omhoog; je kan het niet tegenhouden. Het uit zich in een bermmonument…..

Elk monument is anders. Roy en Tess beschouwen de bermmonument niet als het graf van hun kind. Het is slechts een gedenkteken van de dag die hun leven en die van hun gezin totaal heeft veranderd. Het leven is voor hen niet meer hetzelfde. En hun wens is dat zo’n tragedie nooit meer zal plaatsvinden.

Nooit meer 10-10-2208 – hun harte kreet, een smeekbede.

Boodschap

Met deze wens willen Roy en Tess een boodschap de wereld in sturen. Zonder mensen te willen kwetsen. En voor een ieder die open is om te horen. Wij zijn met z’n allen verantwoordelijk voor de veiligheid, dus ook op de weg. Een ongeluk is niet te voorkomen, maar een misdrijf wel!