Houten, zaterdag 2 mei 2009

Je leest nu de brief die ik aan de mensen, die mij steunen en mijn collega’s en leidinggevenden

Lieve mensen,

Om te beginnen wil ik een ieder die ons in deze zeer moeilijke tijd steunt hartelijk bedanken.

Met mij gaat het helaas nog niet goed. Veel lichamelijke klachten, nu kamp ik zelfs met een peesschedeontsteking aan mijn rechter enkel. Wij zijn namelijk zodanig verwond en niet alleen door het ongeval zelf, maar vooral door het ONRECHT dat ons is aagendaan.

Vanaf de eerste seconden ging het bij ons van alles mis. De politie die machteloos toekeek en geen poot had om op te staan omdat de dader de volledige bescherming genoot van de doktoren. Ongelooflijk boos zijn we nog als we hieraan denken.

Het ziekenhuis UMC die ons links liet zitten tijdens en na de kritieke uren van Priscilla en een enorme blunder maakte (juridisch strafbaar) door een kopie van medisch rapport met de post op te sturen zonder tekst en uitleg.
De directie heeft een uitgebreide excuusbiref naderhand gestuurd, maar het leed was al geschied!

Dan de vervolging van de dader die 3 maanden had geduurd. Elke keer werd het verzoek om een pakketnummer aan te maken, door één of andere duistere reden, steeds geweigerd. Zonder pakketnummer hadden we geen rechtszaak en kwam ons verhaal niet onder ogen van justitie. De toen verdachte kon zo maar vluchten als hij dat zou willen en de politie kon niets doen?! Daarnaast liep de aansprakelijkheid muurvast.

Ik heb de media opgezocht, maar ik werd niet geloofd, want mijn verhaal werd nog niet bevestigd door openbare ministerie. Weer werd de dader beschermd. Wij kregen steeds te horen dat verhoor onmogelijk was, want hij was not te ziek, maar hij kon op 20 december wel 3 weken kerst en oud en nieuw thuis vieren! Wij zijn hier vreselijk kapot gegaan!

Wij gingen echter door en bleven de politie elke dag bellen en bezoeken. We namen een strafrechtelijke advocaat voor advies, want bij verkeersdelict ben jij geen partij, maar slechts toeschouwer. Wrang, want het gaat wel om je kind!

Uiteindelijk kwam mijn verhaal bij Peter R. de Vries
Door zijn hulp is onze zaak versneld onder de ogen van de justitie gekomen.
Toen kwam langzaam maar zeker beweging. Ons dossier kwam onder ogen van een willekeurig officier van Justitie (OvJ) en we kregen bezoek van het hoofd politie Utrecht voor uitleg.
Maar de beloofde familierecherche kwam niet en we bleven verstoken informatie over de voortgang.

Ook het verhoor van de dader, die rond 15 december gepland was, ging niet door. Op eens had de dader een advocaat en die was de boel aan het rekken. Onverteerbaar dat tot die tijd, 3 maanden na dato de dader niet eens wist dat hij Priscilla had doodgereden!!

Met de snelheid, die je bij de aanslag op de Koninklijke familie zag, was de afhandeling van onze zaak absoluut niet. En dit is bitter, want elke mens in deze situatie verdient een snelle hulp.

Ondertussen heeft onze advocaat de zaak ook nog op een onplezierige manier laten vallen, hij verwees ons naar het slachtofferhulp, die achteraf niets voor ons kon betekenen.
Maar ons verhaal kwam toevallig bij de hoogste baas van slachtoffer Nederland, de heer J. Smit, hij gaf toen de opdracht om weer contact met ons op te nemen en een teamleider en casemanager is er nu mee bezig. Ik ben wel sceptisch.

Mijn leven is op zijn kop. Uit de vele reacties uit het land bleek dat het zelfde onrecht bij velen is geschied. Ik sprak ouders waarbij hun kind in het verkeer omkwam en de politie zei dat het om een eenzijdig ongeval was, maar bij grondig onderzoek bleek dat een schuldige aan te wijzen viel.
Als je als ouders niets doet, dan doet niemand het.

Mijn strijd tegen dit onrecht IS mijn verwerking. Ik wil alleen nog maar voor Priscilla vechten en lotgenoten helpen.

Ik heb contacten gezocht met mensen die de strijd eerder hebben opgepakt. Want de punten van verbetering, opgesteld door een Europese Commissie, zijn al meer dan 13 jaar geleden (1995) aan de regering gepresenteerd, maar er is tot op heden niets aan gedaan!

Ik werk nu mee met iemand van Elsevier die een reconstructie gaat maken van die bewuste dag 10 oktober 2008. Met dit verhaal en die van anderen gaat hij naar minister Eurling. Om te laten zien dat het zo nier door kan gaan.

Ook werken wij mee met het samenstellen van de zogeheten ‘zwarte boek’. Dit boek wordt samengesteld door Vereniging van Verkeersslachtoffer en zitten vol met schrijnende gevallen als die van ons. Dit boek zal met de punten van verbetering (op juridisch, psychisch, fysiek en financieel gebied) aan minister G. ter Horst worden gegeven.

Neen, helemaal perfect zal de wereld niet worden, maar als ik kan bijdrage tot verbetering zal ik dat doen. Want dit keer is onze dochter het slachtoffer, andere keer kan het één van jullie zijn. Ik wil niet dat iemand nog zal meemaken wat we meemaken. Dit ‘miskend onrecht’ mag niet meer voorkomen, want de wereld draait door, maar niet voor ons.

Onze zaak is nu ook nog verdaagd naar 21 juli a.s. De advocaat van de dader wilde nog van alles laten onderzoeken en de dader zelf gaf zijn vriendin nu de schuld van een eerder gepleegd verkeersdelict.

Toch hebben wij de volste vertrouwen in OvJ mw. E. Martens, haar betoog was zeer goed. Wij kunnen veel slechter treffen.

Wij willen allen uitnodigen om 21 juli te komen bij deze openbare zitting van de meervoudige kamer bij de rechtbank van Utrecht. Want rechters zijn ook mensen en ze zagen de geweldige steun die wij vorige keer kregen van meer dan 50 mensen.

Ter wille van ons worden alle getuigen nu ter plekke gehoord en niet zoals de advocaat van de dader in de eerste instantie wilde, achter gesloten deuren.

Tot zover mijn verhaal. Het gaat jullie allen goed.

Tess Visser